DARK
HORSE
EP.11
(CUT
SCENE)
เด็กหนุ่มก้มลงจูบแบคฮยอนอีกครั้ง ดูดดื่ม
วาบหวามด้วยการผละไปจูบทั่วทั้งพวงแก้ม ไล่ลงมาตามแนวสันกรามและซุกซนอยู่กับซอกคอขาว
มือที่เคยเท้าเป็นหลักสร้างระยะห่างค่อยๆเลื่อนลงต่ำ เกี่ยวเอาชายกางเกงขายาวของเขาให้ต่ำลงจนไปกองอยู่ใต้สะโพก
มือลูบไล้บั้นเอวผ่านชั้นในสีขาว ลมหายใจอุ่นๆของเซฮุนแรงขึ้น หยุดอยู่ตรงลำคอของเขาเมื่อเราทั้งคู่จำเป็นต้องพักเพื่อหอบหายใจ
จากนั้นมือที่เคยเค้นคลึงอยู่แค่ที่ข้างตัวก็เริ่มขยับมาตรงกลาง
แบคฮยอนมาได้ใหม่จนไม่รู้ประสา เขาไม่ฝืนที่จะโก่งตัวรับเมื่อเซฮุนจับเข้ากับตรงนั้น
บีบสลับกับถูปลายนิ้วเบาๆเพื่อให้เรารู้สึกเหมือนกันในเวลาอันจำกัด
ไม่อยากเชื่อว่าครั้งแรกระหว่างเขากับเซฮุนจะมีเวลาไม่มากนัก แต่มันก็ดีกว่าที่คิด
ดีจนแบคฮยอนสามารถลืมเรื่องในคืนที่ถ่านไฟเก่าๆของเขากับชานยอลปะทุขึ้นเมื่อสามสัปดาห์ก่อน
และการที่ยังคิดถึง... ก็แปลว่าเขากำลังโกหก
“อา... เซฮุน...” นักร้องนำครางเสียงพร่า เปลี่ยนจากการขยำหมอนที่หนุนอยู่ไปเกาะไว้บนไหล่กว้างที่เปลือยเปล่า
เห็นอย่างนั้นเซฮุนก็แทบทนไม่ไหว ไม่ได้นับว่าก้มลงจูบคนพี่เป็นครั้งที่เท่าไร มือซึ่งลูบวนอยู่กับกลางหว่างขาขยับแรงขึ้น
เมื่อแบคฮยอนหลุดเสียงร้องข้างหูของเขาเป็นสัญญาณว่าใกล้จะทนไม่ไหว เซฮุนก็รีบพาตัวเองเลื่อนลงต่ำ
ดึงเอาชั้นในสีขาวอันเป็นปราการด่านสุดท้ายลงพร้อมกางเกงนอนขายาวจนหลุดปลายเท้า แล้วจึงก้มลงใช้ปากครอบครองส่วนอ่อนไหวของคนอายุมากกว่าเอาไว้
รู้แก่ใจว่าอีกไม่นาน ไม่คยองซูก็จุนมยอนจะต้องมาเคาะประตูเรียกแน่ถ้าหนึ่งในพวกเขายังไม่ออกไป
เรากำลังมีเซ็กส์กัน เซฮุนคิดถึงเรื่องนี้แต่ก็ไม่กล้าหวังถึงมันมาก่อน
ยิ่งแบคฮยอนคอยสงวนท่าที ยินยอมแต่ก็ปฏิเสธเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าถ้ามันจะเกินเลย
หากพ้นเวลานี้ไปแล้ว ความสัมพันธ์ของเขากับคนตรงหน้าก็จะไม่มีวันย้อนกลับไปสู่จุดเริ่มต้นเช่นเดียวกัน
เราไม่อาจอ้างคำว่าพี่น้องร่วมวง ไม่อาจเมินเฉยต่อความสัมพันธ์ครึ่งๆกลางๆที่เคยไม่คืบหน้า
ไม่ใช่เด็กน้อยที่ต้องคอยอ้อนขอความรักจนดูงี่เง่า หากแต่เป็นคนสองคนที่จะกระหายกันและกัน
ไม่ว่าจะเป็นตอนที่กำลังเจ็บปวดหรือสุขจนล้นใจ และถึงตอนนั้น ต่อให้ปาร์คชานยอลจะแสดงออกว่าเคยเป็นเจ้าของแบคฮยอนอย่างออกนอกหน้า
เขาก็ไม่สนใจอีกแล้ว
เซฮุนรูดริมฝีปากขึ้นลง เหลือบมองคนที่กลั้นเสียงร้องเอาไว้จนแทบบ้า
แบคฮยอนได้แต่ครางบอกให้เขาพอแล้ว มือที่ขยุ้มอยู่กับเรือนผมสีทองดึงเรียกให้กลับขึ้นไป
ใช้ปากที่ยังเจือรสน้ำสีขาวจูบประกบอีกฝ่าย แบคฮยอนขยับท่อนล่างที่ไร้สิ่งปกปิดให้อ้ากว้างขึ้น
เปิดทางรับปลายนิ้วของเขาที่พยายามจะดันแทรกเข้าไปด้านใน
“เจ็บไหม”
เซฮุนกระซิบถามเมื่อเข้าไปได้แค่หนึ่งข้อนิ้ว เขารู้ว่าแบคฮยอนคงจะเจ็บ ทว่าอีกฝ่ายกลับส่ายหน้า
อดทนเพื่อให้เขาดันนิ้วกลางเข้าไปได้ลึกกว่าเดิม “ถ้าทนไม่ไหวต้องผมบอกผมนะ”
เซฮุนจูบซับเหงื่อเย็นที่ขมับ ก่อนจะเริ่มขยับมืออย่างเชื่องช้าแล้วแทรกนิ้วที่สองเข้าไป
เขาจำต้องผละตัวเองขึ้นมานั่งคุกเข่าเพื่อให้สามารถทำสิ่งที่ค้างไว้ได้ถนัดถนี่ คนพี่บิดสรรพางค์เร่า
ต้องเอื้อมมาจับมือที่ช้อนสะโพกกลมอยู่เอาไว้เป็นหลักยึด เซฮุนเกี่ยวนิ้วเข้ากับแบคฮยอน
ในขณะที่อีกมือก็หมุนควงช่องทางฉ่ำแฉะจนกระทั่งมันหนีบนิ้วของเขาน้อยลง
ตาสีเข้มเหลือบมองไปที่ประตู เห็นว่ามันยังคงสงบเงียบ
จึงถอนมือที่วุ่นอยู่กับกลางหว่างขาออก รวมถึงดึงนิ้วที่เกี่ยวกับอีกฝ่ายมาเผื่อช่วยตัวเองถอดกางเกงนอนขาสั้นออกให้ไวที่สุด
กลางลำตัวของเขาดีดผึง ใช้มือรูดรั้งอีกสองสามทีมันก็พร้อมจะดันสู้เข้าไปในตัวอีกฝ่ายแล้ว
เซฮุนช้อนเรียวขานักร้องนำขึ้น
สอดแขนเข้าใต้ข้อพับเข่าระหว่างที่พยายามแทรกตัวเองเข้าไปตามช่องทางที่ขมิบรัดเขาตลอดเส้น
เสียดดันมันเข้าไปจนลึก แบคฮยอนร้องเสียงพร่า อดไม่ได้ที่จะดึงรั้งทั้งร่างขึ้นมานั่งคร่อมตัก
จูบซ้ำอีกรอบ แล้วจึงเริ่มขยับตัวเบาๆ ก่อนจะแรงขึ้น แรงขึ้นจนแบคฮยอนต้องผวากอดเขาเอาไว้แน่น
“ผมจำได้นะว่าเมื่อวานใครที่ขี้แย”
แบคฮยอนยังไม่ทันจะตอบคำแซวของเขา ทั้งคู่ก็ต้องสะดุ้งโหยง
เสียงเคาะประตูจากคยองซูที่ส่งเสียงเรียกอยู่ข้างนอกเพราะกลัวว่าคนในห้องนี้จะยังไม่ตื่น
ทำเอาเซฮุนแทบกลั้นขำเอาไว้ไม่ไหว
“ตอบพี่คยองซูเร็วแบคฮยอน”
เสียงเซฮุนสั่นไปตามแรงขยับ ได้ยินแบคฮยอนตอบไม่ที่ข้างหูแล้วก็ได้แต่ขำยิ่งกว่าเก่า
“ผมทำงานอยู่ จะตอบแทนพี่ได้ไง”
ให้ตายเถอะ แบคฮยอนเกลียดเวลาเซฮุนกวนประสาท แค่คิดว่าเขากำลังทำอะไรกับเด็กนี่ก็แทบจะไม่อยากโงหัวขึ้นมารับความจริงแล้ว
แต่ถ้าไม่มีใครยอมส่งเสียงตอบกลับไป คยองซูก็คงจะยังยืนอยู่ที่หน้าห้องจนได้ยินอะไรแปลกๆก็เป็นแน่
“ตื่นแล้ว!” คนพี่ตะโกนตอบห้วนๆ ไม่ต่อความยาวสาวความยืดไปมากกว่านั้น
ปากก็ต้องเม้มกลั้นเสียงครางเอาไว้เมื่อทั้งเขาและเซฮุนกำลังอยู่ในจังหวะอันตราย มือใหญ่ของเด็กโข่งช่วยเขารั้งรูดส่วนกลางลำตัวที่สีไปกับหน้าท้องอีกฝ่าย
ปล่อยให้แบคฮยอนอยู่สบายด้วยการเกาะร่างที่เป็นหลักนี้เอาไว้ให้แน่นก็พอ
แบคฮยอนถึงก่อน ส่วนเซฮุนฉีดอัดบางอย่างอุ่นๆเข้ามาในตัวเขาทีหลัง
มันไหลเลอะลงมาตามหว่างขา หยดบนหน้าตักอีกฝ่าย และน่ากลัวว่าจะเปื้อนเตียงของเราในไม่ช้า
พวกเขาหอบหายใจหนักทั้งที่ไม่เห็นหน้ากัน กระทั่งเซฮุนเอาแต่ใจโดยการจับข้างแก้มของเขาให้ผละออกจากบ่ามามองเผชิญหน้า
แบคฮยอนไม่รู้ว่าใบหน้าของตัวเองเป็นอย่างไร แต่ผิวขาวของเซฮุนทำให้เห็นริ้วแดงลามไปจนถึงใบหู
ลำตัวก็แดงด้วยเหมือนกัน
“ต้องรีบไปทำงานจริงๆแล้ว” เสียงแหบทุ้มยังสั่นพร่าด้วยความเหนื่อยอ่อนจากสิ่งที่เพิ่งทำลงไปเมื่อครู่
“พี่ทำผมหมดแรงเลย แล้วจะเอาแรงที่ไหนเล่นกีต้าร์”
แบคฮยอนแค่นยิ้มให้คำแซวของเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม
ทิ้งน้ำหนักตัวเมื่อเซฮุนดึงเขาเข้าไปกอดอีกครั้ง
“ขอบคุณนะครับ”
เขาไม่รู้จะตอบอะไรดี
“จากนี้ไปก็อย่าใจร้ายกับผมอีกนะแบคฮยอน
พี่ทำแบบนี้ ผมไปไหนไม่รอดแล้ว”
เด็กหนุ่มที่เคยขบถใส่เขาด้วยเรื่องความรัก ตอนนี้กลับมาอยู่ภายใต้การควบคุมของแบคฮยอนอีกครั้ง
ดาร์คฮอร์สขาดเซฮุนไปไม่ได้ เขาเองก็เช่นกัน
โอเซฮุนคือเรี่ยวแรงให้เขายืนหยัดสู้กับอาร์คอีกครั้ง
-- สู้กับหัวใจอย่างปาร์คชานยอล
-------------------------------------------------------------
อ่านต่อได้ที่
https://goo.gl/XpqtNH
#ficdarkhorse
