ผมเป็นเจ้าชาย ♡ ส่วนนายคือลูกแมว
( 1 )
ความทุกข์ระทมของคนเลี้ยงแมว
บยอนแบคฮยอนลืมตาขึ้นมาในความมืด
จู่ๆก็รู้สึกอึดอัดจนหายใจหายคอไม่สะดวกทั้งที่ยอมทำสมาธิก่อนนอนตามที่เพื่อนจงแดบอกทุกขั้นตอน
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแน่นเมื่อเบื้องหน้าที่ควรจะเป็นเพดานฝ้ากลับกลายเป็นปลอกหมอนลายทางที่เพิ่งถอยมาจากเบดรูมสตูดิโอย่านฮงแดเมื่อสัปดาห์ก่อน
กลิ่นหอมของน้ำยาปรับผ้านุ่มอย่างที่ชอบฉุนเต็มสองรูจมูก และให้ตายเถอะ...
จุกคือความรู้สึกประการสองที่ตามมา ไม่รู้ว่ากำลังโดนผีอำโดยการนั่งทับหลังทั้งที่ยังนอนคว่ำไหม
รู้แต่ว่าความรู้สึกประการที่สามหลังจากเข้าใจว่าตัวเองมวนท้องคืออาการเสียววาบเหมือนกับตอนนั่งรถไฟเหาะแล้วโดนดิ่งลงมาจากที่สูงไม่มีผิด
“อา...”
ไม่รอให้หาคำตอบของทั้งสามคำถามได้ทั้งหมด
เสียงครางยาวทุ้มหูก็ดังขึ้นพร้อมแรงกระแทกอย่างหนักหน่วงที่ด้านหลัง
แบคฮยอนถึงกับต้องจิกผ้าปูที่นอนเอาไว้แน่นเมื่อตัวของเขาเริ่มเคลื่อนไหวไปตามแรงกระทั้นจากอะไรบางอย่าง
ให้ตายอีกครั้ง! มันสวนเข้าออกจนรู้สึกได้ว่าบริเวณหูรูดด้านล่างผลุบเข้าไปตามแรงเสียลึก
ยิ่งโถมเข้าใส่ก็ดูเหมือนจะยิ่งขยี้จุดด้านในให้เขาสะท้านไปทั้งตัว
“แบคฮยอน”
เสียงกระซิบปริศนามาพร้อมความรู้สึกจี๊ดที่กกหู
แบคฮยอนบอกได้เลยว่านั่นคือฟันของใครบางคนที่พยายามครูดกับผิวเนื้อบริเวณซอกคอของเขา
ไม่เพียงเท่านั้น
เจ้าของเสียงกระซิบนั่นยังงับอย่างแรงที่ท้ายทอยจนต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด -- เป็นหมาหรือไงล่ะวะ
แบคฮยอนพยายามดิ้นให้หลุดจากฟันคมที่งับลงมาบนหนังคอ
แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเหมือนผูกตัวเองให้รัดรึงกับอีกฝ่าย มันแน่นขึ้นทุกครั้งที่เขาพยายามผลักตัวเองให้ลุกขึ้น
แสงฟ้าแลบแปลบ ๆ ด้านนอกไม่ได้ช่วยอะไรมากมาย ทั้งมีแต่จะยิ่งทวีความกลัวขึ้นทุกครั้งที่สัมผัสได้ว่าตอนนี้กลางลำตัวของตนปวดหนึบมากแค่ไหน
“ฮึก”
“อย่ากัดปากตัวเอง แบคฮยอน”
จะเป็นไปได้อย่างไรที่ห้ามกัดปาก ในเมื่อเจ้าของเสียงปริศนากำลังทำให้แบคฮยอนรู้สึกคล้ายจะขาดใจตายให้ได้เสียตอนนี้
หมอนั่นจงใจให้ปลายหัวของอะไรบางอย่างรุกล้ำเข้ามาในร่างของเขาอย่างเชื่องช้า
แถมยังบดควงเป็นวงกลมแล้วจึงค่อยๆถอนออกจนผิวเนื้อด้านในที่ตอดยิบครูดถูไปตามลำแท่งยาว
แบคฮยอนกำลังจะบ้า ถ้านี่เป็นการลงโทษล่ะก็
เขาคงเป็นนักโทษประหารอย่างไม่ต้องสงสัย อีกฝ่ายไม่ยอมแม้แต่จะให้เขาถึง
ตั้งแต่เมื่อไรที่มือทั้งสองข้างโดนสอดประสานแล้วดึงไปไพล่ไว้ด้านหลัง
อันที่จริง ไม่มีอะไรสักอย่างที่แบคฮยอนรู้ มันสะลึมสะลือเหมือนโดนวางยา ภาพห้องคุ้นตากับเสียงทุ้มคุ้นหูติดๆดับๆสลับกับสีดำและสายฟ้าแลบแปลบนอกหน้าต่างจนแทบแยกไม่ออก
“ซี้ด... แบคฮยอน ดี... ดีมาก”
ได้แต่นอนตะแคงหลับตาแล้วรับรู้ถึงจังหวะสอดใส่ที่เน้นแรงกระแทกเข้ายิ่งกว่าอะไร
ตอนนี้เขาถูกจับให้นอนอยู่ในท่าตะแคงแล้วอ้าขา
เจ้าของเสียงกระซิบปริศนานั่นกำลังคร่อมอยู่บนหัวเข่าด้านขวา
หมอนั่นถอนท่อนร้อนออกแล้วกรีดเล็บลงบนสะโพกเขาก่อนจะแทรกกายเข้ามาใหม่คล้ายว่าทนออกห่างไม่ได้แม้แต่วินาที
“อ๊า...”
แบคฮยอนครางหวือสุดเสียง จริงอยู่ที่เริ่มจะคุ้นเคยกับการสอดใส่สดๆโดยไม่ปรานีอย่างนี้แล้ว
แต่เพราะจังหวะและท่วงท่าที่แปลกไป มันทำให้เขารู้สึกเหมือนกับต้องเริ่มใหม่จากศูนย์เพราะช่องทางด้านล่างปรับรับองศาการสอดใส่ของอีกฝ่ายแทบไม่ทัน
ทั้งเสียดขึ้น แน่นขึ้น แล้วก็จุกจนเหมือนจะคายความเสียวซ่านออกมาทางปาก
“อึก... อะ...”
“แบคฮยอน... แบค --”
เสียงเนื้อกระทบกระทั่งท่ามกลางสายฟ้าลั่นผ่าด้านนอกทำให้ทั้งสองยิ่งโรมรันใส่กันไม่ยั้ง
นาทีนี้ แบคฮยอนไม่สนแล้วว่าขาของตนจะกำลังเกี่ยวไว้กับบ่าของอีกฝ่ายกว้างแค่ไหน
เขารู้เพียงแค่ว่าอีกไม่นานก็จะถึงฝั่งฝันแล้ว กลางลำตัวไม่ได้ถูกจาบจ้วงจากมือและปากมาจนถึงตอนนี้
มันเป็นความรู้สึกสุขสมที่ช่างแปลกใหม่ หรือบางที เขาไม่ควรคิดอะไรแล้วปล่อยตัวปล่อยใจไปเพียงเพราะนี่เป็นเพียงความฝัน
ใช่ ต้องใช่แน่ๆ
สะโพกหนากระแทกกระทั้นเข้ามาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะฉีดของเหลวร้อนอัดเข้ามาในช่องท้องราวกับอยากให้อะไรในนั้นจมน้ำตายได้
แบคฮยอนไม่ได้กรีดร้องสุดเสียง เขาเพียงผ่อนลมหายใจออกมาแผ่วยาวราวกับคนที่เพิ่งวิ่งระยะไกลมา
ความปรารถนาบางอย่างสั่งให้รั้งลำคอของเงาดำเลือนรางลงมาจูบ เป็นจูบแรกในรอบปีนับจากเลิกกับแฟนเก่า
จูบกับใครก็ไม่รู้ในฝันเปียกของตัวเอง
-----------------------------------------------------------------
อ่านต่อได้ที่
อย่าลืมคอมเมนท์และให้กำลังใจกันนะคะ
