“นี่คือสิ่งที่คุณอยากให้ผมกินเหรออี้ชิง”
ชานยอลเลิกคิ้วถาม แต่เชื่อเถอะว่าชายหนุ่มไม่ได้ต้องการคำตอบจริงๆหรอก
“ครับ
วันนี้ผมอยากให้คุณดื่มกาแฟสำนักงานบ้าง” เก้าอี้ล้อเลื่อนถอยออกไปนิดหนึ่ง
จากนั้นร่างโปร่งจึงค่อยๆเขยิบตัวเองตามลงมานั่งคุกเข่าลงกับพื้น
ตาเรียวช้อนขึ้นมองเจ้านายหยาดเยิ้ม “มันคงทำให้ตื่นได้เหมือนกัน”
สิ้นคำ
เข็มขัดค่อยๆถูกปลดออกอย่างชำนิชำนาญด้วยมือของร่างด้านล่าง
เสียงซิปกางเกงดังตามมาหลังจากนั้น บางอย่างใต้อาภรณ์ถูกควักลำออกมาแทนที่ขอบกางเกงในแบบผู้ชายซึ่งถูกเกี่ยวลงต่ำ
แล้วปาร์คชานยอลก็ต้องเชิดใบหน้าขึ้นอย่างพึงใจเมื่อริมฝีปากที่เคยสร้างรอยลักยิ้มอ้าออกกว้าง
แล้วเป็นฝ่ายกลืนกินสิ่งที่อยู่ตรงหน้าลงไปราวกับกระหายมาแสนนาน
“อืม...”
ฟันของอี้ชิงครูดขึ้นลงอยู่สองครั้ง
จากนั้นจึงเอาใจด้วยการใช้ปลายลิ้นระรัวสร้างความเสียวซ่านให้ส่วนหัว
คนถูกปรนเปรอครางต่ำ ในหัวขบคิดว่าควรให้รางวัลเลขานุการดีเด่นอย่างไรดี
ศีรษะของคนที่อยู่ระหว่างขาโยกขึ้นลงจนตัวโยน
แรกๆนั้นมันสร้างความตื่นเต้นได้มากเสมอ แต่ยิ่งความรู้สึกบางอย่างพุ่งพล่าน ชานยอลก็คิดเสียแล้วว่า
อี้ชิงน่ะ... ไม่ทันใจเขาเสียเลย
เลื่อนมือวางลงที่หลังศีรษะ
ขยุ้มเรือนผมเหนียวมูสบางๆแล้วช่วยออกแรงส่งให้มันถึงใจกว่าเดิม ยิ่งขาดอากาศหายใจก็ยิ่งใกล้สวรรค์
เพราะอย่างนั้นชายหนุ่มถึงไม่ให้เวลาลูกน้องกอบโกยอากาศเข้าปอดนานนัก ท่อนเนื้อคับแน่นอยู่ภายในโพรงปากจนดูน่าอึดอัด
น่าพอใจที่จางอี้ชิงว่าง่ายสมกับตำแหน่งงานที่ทำอยู่
อา...
หรือว่ากำลังพูดไม่ได้กันนะ?
ในขณะที่ใช้ปากทำงาน
ตาก็ไม่ลืมช้อนขึ้นมองสีหน้าของคนสูงกว่าว่าแสดงความพอใจออกมาเพียงไร
มือหนึ่งทำให้ผมเขาเสียทรง แต่อีกมือหนึ่งจับเกร็งอยู่กับที่วางแขนจนขึ้นรอยเส้นเลือดเด่นชัด
ชานยอลร้อนเหมือนให้เขาอมลูกไฟ แต่เชื่อเถอะว่าตั้งแต่มาตั้งรกรากอยู่เกาหลี
อี้ชิงก็ไม่ชอบให้ใครเผาเขาไปมากกว่าผู้ชายคนนี้
“อย่างนั้น...”
เสียงน้ำกระทบจากน้ำลายยิ่งปลุกเร้าความอารมณ์บริการ
เจ้านายยิ่งกดศีรษะของเขาแรงขึ้น ทั้งดึงออก จับจนมิดโคน ทั้งที่ตัวก็นั่งนิ่งไม่ยอมให้ก้นลอยจากเก้าอี้
หลังจากที่มือนั้นผ่อนแรงลงไม่นานนัก
บางอย่างก็อัดฉีดออกมาจนเผลอกลืนลงไปเสียอึกใหญ่
สีของชานยอลไม่เคยเข้มไปกว่านี้เลย นั่นเป็นการตอกย้ำกลายๆว่าอย่าหวังไปมากกว่านี้
ปาร์คชานยอลโน้มตัวลงมาหา
ใช้ปลายนิ้วโป้งปาดเอาสิ่งที่ไหลเยิ้มลงมาบนสันคางเขาออกอย่างแผ่วเบา
ท่อนเนื้อสีแดงนั่นยังเด่นชัดอยู่ในสายตา
แล้วอี้ชิงก็ไม่ได้ขลาดเขินที่จะเลียริมฝีปากชุ่มเพื่อบอกความต้องการในสิ่งแลกเปลี่ยนทางอ้อม
แค่นั้นชานยอลก็รู้
เขาเป็นนายทุนที่เก่งกว่าใครทั้งนั้น
“มาสิ”
สองขาอ้าออกเล็กน้อย
รอจนร่างโปร่งค่อยๆขยับร่างกายเข้าไปนั่งทับ
อี้ชิงรูดลำนั้นขึ้นลงด้วยมือเปล่าอีกครั้งโดยที่คนเป็นนายยังนั่งเฉยเพื่อรอให้เขาทำงานเลขานุการที่ถนัดนักหนา
“ทำงานหน่อย...
อี้ชิง ผมยังไม่ตื่นเลย”
“คุณใช้งานผมหนักไปแล้ว”
คนถูกสั่งพูดกลั้วหัวเราะ มือก็ยิ่งขยับเร็วขึ้นเพราะกลัวตัวเองจะทนไม่ไหว
ให้ตายเถอะ ลมหายใจติดขัดเมื่ออีกฝ่ายบรรจงถอดกระดุมเสื้อเชิ้ตปกดำออกทีละเม็ด
ทั้งเชื่องช้า ยาวนาน
แต่ก็พอดีกันกับที่สิ่งนั้นชูชันขึ้นมาเพื่อทำการแลกเปลี่ยนนี้ให้เสร็จสมบูรณ์
ร่างโปร่งผละตัวถอยออกยืนถอดกางเกง
เป็นฝ่ายกระดิกนิ้วเชื้อเชิญให้ก้นนั้นยอมผุดลุกจากเก้าอี้ เมื่อไรที่ชานยอลยิ้ม
อี้ชิงก็คิดว่าเขาคงได้ราคาสูงขึ้น
โดยเฉพาะเมื่อร่างสูงใหญ่เข้ามาทาบทับและยกตัวเขาลอยขึ้นวางบนโต๊ะทำงานเป็นรอบที่สอง
นั่นส่งผลให้คนเป็นลูกน้องต้องเอนแผ่นหลังลงแล้วใช้ข้อศอกเท้าไว้
เพียงเพื่อสะโพกจะยกได้สูงขึ้น และสะดวกมากพอให้นิ้วนั้นชำแรกเข้ามา
กวาดเอาน้ำเยิ้มๆด้านในออกมาทาบริเวณปากทางจนชุ่ม
Rrrr
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากฝั่งหนึ่งของโต๊ะ
แล้วชานยอลก็ปล่อยให้นิ้วเรียวของใครอีกคนจัดการสไลด์ตัดสายของจื่อเทาทิ้งแล้วหันมาเชิดจมูกรั้นใส่เขาอย่างถือดี
“ตัดเงินเดือนผมเลย
แต่ไม่ใช่ตอนนี้”
ปาร์คชานยอลแทรกกายเข้าไปได้ครึ่งหนึ่งในทีแรก
แต่พอครั้งที่สอง อี้ชิงก็ต้องซี้ดปากออกมาด้วยความพอใจ เมื่อถึงที่สุด
มันมักจะสุดยอดเสมอ ในรอบต้นนั้นร่างสูงเคลื่อนกายอย่างเนิบนาบ
แต่แล้วมันก็แรงขึ้น -- แรงขึ้นจนภายในฉ่ำชื้น
จากนั้นเลขานุการจึงได้เรียนรู้อีกว่าการท้าทายกับความเร่งนั้นเป็นอย่างไร
“อะ...”
หลายครั้งมันดันเข้ามาจนสุด “อา...” แล้วก็ผ่อนออกเหมือนกับกราฟที่เขาเห็นบนหน้าเอกสาร
อี้ชิงพยายามควงเอวรับสิ่งนั้นจนเนื้อสะโพกเสียดสีแผ่นกระจกลั่นเอี๊ยด
เขาละชอบเสียงนี้จริงๆ มันเสียวเข็ดฟัน!
มือใหญ่จับเอาเรียวขาตรงหน้าแยกออกอีกอย่างเอาแต่ใจ
สอดแขนข้างหนึ่งเข้าไประหว่างข้อพับแล้วรั้งยึดไว้ในขณะที่สรรพางค์บนโต๊ะบิดเป็นเกลียว
ร่างข้างใต้ใช้อีกมือรูดรั้งแท่งความรู้สึกของตัวเองไปพร้อมๆกันด้วย
มันคงจะดีถ้าได้เอาคืนด้วยการฉีดมันไปบนสูทอาร์มานี่ตัวเก่งของนายทุนหน้าเลือดบ้าง
ทุกครั้งที่มีความสัมพันธ์กับเขา
ชานยอลไม่แม้แต่จะถอดสูทออก ไม่เผยให้เห็นเรือนร่างใดๆเว้นแต่ตรงนั้นที่ชายหนุ่มคิดว่าเกินพอแล้ว
มันก็เกินพอจริงๆ เอาจนอี้ชิงทั้งจุก ทั้งเสียด
แต่ก็กระสันต้องการมันอีกมากๆ เป็นเวลาเดียวที่เขากักเก็บความโลภเอาไว้ไม่ได้
เช่นเดียวกับสายตาของทุกคนที่เดินเข้ามาในห้องนี้อย่างมีจุดหมาย
ซึ่งวันนี้คงพิเศษขึ้นนิดหน่อย
เพราะบอสไม่ยอมให้สูทตัวเก่งเปื้อนก่อนจะถึงนัดสัมภาษณ์ในตอนบ่าย
มือที่เท้าไว้กับโต๊ะทำงานหนักเมื่อต้องพยุงตัวกระทั้นสวนสิ่งที่ดันสู้เข้ามาอย่างไม่ลดละ
แอร์เย็นๆทำให้ลำคอแห้งผาก ลมหายใจหอบกระเส่าดังสลับกับเสียงเรียกระหว่างบอสและชานยอลซ้ำไปซ้ำมาอย่างนั้น
“ตั้งใจหน่อย”
ท่าทางเขาจะชอบถูกสั่งจริงๆเสียแล้ว
ความตั้งใจขับให้เสียงร้องครางเครือในลำคอดังเด่นชัดขึ้นอย่างที่ชานยอลชอบ
แฟ้มเอกสารบางอย่างร่วงตกไปบนพื้นเสียแล้ว แต่ช่างปะไร หน้าที่เก็บก็เป็นของเขา ความระมัดระวังอีกอย่างหนึ่งคืออย่าได้เผลอจุ่มมืดลงไปบนแก้วกาแฟเชียวจางอี้ชิง
เขาละรำคาญเสื้อที่ใส่อยู่นี่เป็นบ้าจนอยากถอดออกให้หมด
มีครั้งหนึ่งที่พวกเขาเกลือกลิ้งไปบนพื้นพรมภายในห้อง สาบานเลยว่าเลขาหนุ่มโคตรจะชอบวันนั้น
ถึงน้อยกว่าวันแรกของการนั่งบนโต๊ะนี้นิดหน่อยก็เถอะ
นี่ทำให้นึกถึงวันแรกๆของการมาทำงานชะมัด
“อืม...
แรงอีกอี้ชิง ทำได้มากกว่านี้หรือเปล่า?”
ชานยอลดึงร่างเขาลงจากโต๊ะ
รั้งให้นั่งทับตามลงมาเมื่อร่างสูงทิ้งตัวลงบนเก้าอี้บุหนัง
ลำของปาร์คชานยอลเสียดลึก เช่นเดียวกับคำพูดนั้นที่เสียดให้เขาต้องยิ่งกระทุ้งตัวสวนแรงกว่าเดิม
สะโพกสอบขยับควงให้สิ่งนั้นคว้านจนทั่ว เหงื่อกาฬซึมชื้นขึ้นบนขมับ
เสียงชื้นดังก้องเต็มสองรูหู จากนั้นจึงผ่อนลงครั้งนี้เขาได้ฉีดเอาสิ่งนั้นใส่เจ้านายจนสาแก่ใจ
เช่นเดียวกับช่องท้องน้อยซึ่งอัดแน่นไปด้วยของเหลวอุ่นๆซึ่งไหลล้นออกมาจนเปรอะหว่างขา
อี้ชิงหัวเราะน้อยๆ
ประธานบริหารเปื้อนเขาไปทั้งตัว
และบทลงโทษง่ายๆที่ปาร์คชานยอลเลือกทำกับเขาก็คือเลื่อนเก้าอี้เข้าไปใกล้โต๊ะ
คว้าเอาปากกาหัวใหญ่มาหนึ่งอันและเซ็นตวัดบนแผ่นอกเช่นเดียวกับที่เซ็นเอกสาร นี่เป็นการแลกเปลี่ยนเล็กๆน้อยๆสำหรับเรื่องที่ต้องนั่งรอเฉยๆเพื่อให้จงอินเอาเสื้อผ้าชุดใหม่มาส่ง
ก่อนเดินออกไปจากห้อง
เลขานุการหนุ่มไม่ลืมที่จะหยิบแก้วกาแฟออกไปด้วย
____________________________________________________________________
กลับไปอ่านต่อที่ http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1254933&chapter=2
