หลังจากฟังคำตอบ
ปาร์คชานยอลก็เทไวน์ใส่แก้ว ยกขึ้นจิบทั้งที่ยังกลอกตามองคนบนเตียงด้วยความใจเย็น
ก่อนหน้าอึกสุดท้าย มือใหญ่เลื่อนลงไปตรงช่วงเอวเพื่อปลดปมหลวมๆนั้นออก
เผยให้เห็นเรือนร่างสูงใหญ่อย่างชายชาตรี
จื่อเทากลืนน้ำลายดังเอื้อกเมื่ออีกฝ่ายย่างสามขุมเข้ามาใกล้
ชานยอลวางแก้วไวน์ไว้บนหัวเตียง
จากนั้นจึงใช้มือที่ยังเย็นจากอุณหภูมิของเหลวจับข้อเท้าเขาดึงหันให้ร่างทั้งร่างทอดตามแนวด้านกว้างของเบาะนอน
เมื่อชุดคลุมสีขาวถูกรั้งถอดหลุดจากตัว
วงแขนกำยำนั้นก็เท้าลงขนาบร่างกายสีน้ำผึ้งอย่างพอดิบพอดี
“พี่ชานยอล...”
จื่อเทาเรียกเสียงพร่า
แทบรอไม่ไหวที่จะได้หวนคิดถึงความทรงจำที่ปารีสเมื่อสองสัปดาห์ก่อนอีกครั้ง
ทว่าชานยอลก็แค่มองต่ำ ต่ำลงไปจนถึงส่วนล่างที่เริ่มมีปฏิกิริยาเมื่อเขาอยู่ใกล้
“ถอดออกสิ”
“พี่ต้องถอดให้ผม
เพราะวันนี้พี่ทำผมโกรธ”
วกกลับไปถึงเรื่องที่ไม่ยอมรับโทรศัพท์เมื่อช่วงสาย
ชานยอลยิ้มรับคำตอบเอาแต่ใจนั้นอย่างไม่ถือสา กลับกันแล้ว
ชายหนุ่มหยัดตัวขึ้นคุกเข่าตัวตรง สองขาคร่อมอยู่ที่ช่วงหน้าขา
ใช้มือรูดรั้งท่อนเนื้อสีแดงก่ำจนมันเริ่มตั้งโด่
นึกชอบใจที่เห็นดาราหนุ่มกลืนน้ำลายเพียงเพราะไม่รู้ว่าเขามีเรื่องสนุกมาแก้เผ็ดเด็กดื้อในวันนี้อย่างไรดี
เขาจะปล่อยให้จื่อเทาได้มอง
ได้แสดงถึงความต้องการอยากเป็นส่วนหนึ่งและเรียกร้องให้สิ่งที่อยู่ตรงหน้ากระแทกกระทั้นเข้าไปจนหลอมละลาย
แน่นอน ชานยอลจะให้อย่างที่จื่อเทาอยากได้ วงแขนแกร่งสอดลงใต้ข้อพับเข่า
รั้งเอาร่างอีกคนเข้ามาใกล้จนสะโพกลอยขึ้นจากพื้นเตียง
และจงใจบดเบียดส่วนนั้นผ่านกางเกงนอนทั้งยังควงถูช้าๆ
“ฮ่า... พี่ชานยอล...”
“ว่าไง จะไม่ถอดกางเกงให้พี่จริงๆหรือ”
ชานยอลแสร้งเอ่ยถามอีก แต่ถึงจื่อเทาจะอยากยอมแพ้
แต่ต้องเป็นหลังจากที่เป้ากางเกงผ้านี้คับตุงขึ้นจนแทบทนไม่ไหว
ยิ่งมือนั้นพยายามปะป่ายดึงเอาขอบกางเกงลงต่ำ คนมองก็ยิ่งอยากทำให้มันไร้เรี่ยวแรงด้วยการกระทุ้งลำแข็งเข้าไปอีก
“พะ... พี่ชาน --”
“วันนี้ดื้อมากนะครับ หื้ม”
แล้วหวงจื่อเทาก็รั้งขอบกางเกงนอนลงไปจนอยู่ใต้สะโพกได้สำเร็จ
แท่งเนื้อแดงดีดผึงขึ้นมาจนเห็นน้ำเยิ้มๆที่ปลายความอ่อนไหว ง่ายเกินไป
ปาร์คชานยอลคิดว่ามันเร็วเกินไปสำหรับค่ำคืนนี้
ดึงแขนออกจากเรียวขาร่างข้างใต้แล้วจัดการจับให้เด็กดื้อนอนคว่ำลงกับผืนเตียงนุ่ม
ดวงตาคมโตที่เป็นเจ้าของหัวใจแฟนคลับครึ่งค่อนประเทศพยายามกลอกมองว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไร
เพราะร่างเปลือยเปล่าผละออกจากร่างกายเขา
หยิบชุดคลุมอาบน้ำขึ้นมาดึงเอาสายผูกตรงช่วงเอวออกถือไว้ในมือ โอ แน่แล้ว
พี่ชานยอลของเขามีอะไรใหม่ๆมาเล่นอีกแล้ว
เมื่อออกแรงดึงแขนเข้ามาใกล้
จื่อเทาก็จำต้องขดสรรพางค์เพื่อให้สองมือนั้นถูกอีกฝ่ายผูกไขว้หลังตามใจชอบ
มองเห็นร่างเปลือยเปล่าหายไปหยุดอยู่ตรงโต๊ะตัวเตี้ยใกล้กับเตียง
ระหว่างซอกมือนั้นมีน้ำไหลออกมา แต่คนมองไม่แน่ใจนักว่าชานยอลทำอะไร
จากนั้นร่างสูงก็กลับขึ้นบนเตียงแล้วจับเชือกที่ผูกข้อมือรั้งขึ้นราวกับนักแข่งม้า
สะโพกกลมของจื่อเทาชันขึ้นทั้งที่แก้มแนบผืนเตียง
พี่ชานยอลไม่ยอมถอดกางเกงให้อย่างที่แสดงเจตนารมย์ไว้จริงๆด้วย
“พี่จะทำอะไรครับ”
แก้วไวน์ถูกหยิบมาเทราดใส่มือเล็กน้อย
มือเปียกชุ่มของนักธุรกิจหนุ่มชื้นกลิ่นแอลกอฮอล์
จากนั้นจึงสอดมันเข้ามาภายใต้กางเกงแล้วแตะเอาความเย็นเยือกค้างไว้ที่ช่องทางซึ่งกำลังเต้นตุบๆ
โอ้ ให้ตายเถอะ! ให้ตายเถอะ! จื่อเทาซี้ดปากให้กับก้อนน้ำแข็งกลิ่นไวน์ซึ่งถูวนอยู่ระหว่างขา
เป้ากางเกงเปียกชุ่มเพราะน้ำที่ไหลหยดจากฝ่ามือแกร่ง
“อ้าห์...”
ส่วนนั้นตอดรัดสู้ความเย็นที่หยอกเย้ากับมันด้วยความทรมาน
ปลายส่วนอ่อนไหวทางด้านหน้ายิ่งรั้งเป้ากางเกงให้โด่งจนคับ เขาจะสู้มันอย่างไรดี
จะต่อกรกับผู้ชายขี้แกล้งที่ใช้วิธีนี้ลงโทษความดื้อด้านเอาแต่ใจของหวงจื่อเทาได้อย่างไร
“ทำตัวน่ารักๆหน่อยสิจื่อเทา
ชอบให้พี่ลงโทษเหรอครับ?”
“ซี้ด... ยะ... เย็น --”
ชานยอลยิ่งรั้งเชือกม้าเข้าหาตัวจนข้อมือสีน้ำผึ้งเกิดริ้วแดงอ่อนๆ
ความคิดของเด็กหนุ่มขาวโพลน คิดไม่ออกคำพูดนั้นสั่งให้เขาทำอย่างไรบ้าง
นิ้วมือยาวส่งก้อนน้ำแข็งที่ทำให้เจ้าของร่างต้องซี้ดปากอย่างสุดกลั้นเมื่อมันเข้ามาในตัว
ศีรษะเต้นตุบๆเพียงเพื่อนับเวลาว่าเมื่อไรความเย็นนี้จะละลายหายไปหมดสักที
อาจเป็นความปรานี
หรือความร้อนในตัวจื่อเทาเองที่หลอมละลายจนเหลือแค่เอ็นนิ้วยาวของใครอีกคน
ชายหนุ่มควงนิ้วท่ามกลางความเย็นซ่านนั้นอย่างเชื่องช้า
ทั้งดันลึกจนสุดโคน
กระทั้นเข้าไปยังจุดอ่อนไหวที่ทำให้เด็กดื้อต้องบิดสรรพางค์เร่า
ผ่อนมันออกและกดย้ำเข้าไปอีกครั้ง
“ฮื่อ... อา...”
พระเจ้า นี่มันโคตร – เลย
พี่ชานยอลของเขาโคตรจะสุดยอดยิ่งกว่าใครหน้าไหนที่จื่อเทาเคยเจอมา!
ดาราหนุ่มยอมเป็นม้า
เป็นอะไรก็ได้ที่ผู้ชายคนนี้อยากควบทุกคืนวัน
ร่างโปร่งขยับสะโพกนั้นเบียดเข้าไปจนสุดโคนนิ้ว ช่วยขยับส่ายรับแรงชักเข้าออกนั้นด้วยความรู้สึกวาบหวาม
แล้วดูสิ ยังจะทรมานด้วยการปล่อยให้ส่วนนั้นของหวงจื่อเทาถูครูดไปกับหน้าท้องที่โก่งโค้งอีก
พวงแก้มเขยื้อนไปกับผืนผ้าปูที่นอนอย่างสุดกลั้น ยิ่งครางเสียงลั่น
นิ้วใหญ่ยาวนั้นก็ยิ่งแสดงความพอใจด้วยการควงสวาทเร็วและแรงขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
“พี่ -- ชานยอล... ผมไม่ไหวแล้ --”
เจ้าของชื่อถอนนิ้วออกหลังประโยคนั้น ดึงกางเกงนอนลงกองจนถึงเข่า ทั้งยังโน้มตัวลงไปซ้อนทับเพื่อถูปลายท่อนเนื้อเข้ากับช่องทางที่กำลังเต้นตุบ
แขนข้างหนึ่งเท้าลงขนาบจื่อเทาให้อยู่ใต้วงแขน ส่วนอีกข้างคลึงอยู่กับแก้มก้นอิ่มเนิบนาบ
ทั้งควงล่อให้เสียงทุ่มนุ่มร้องซี้ด แต่ก็ยั้งเอาไว้ไม่ยอมสอดใส่เข้าไปเสียที
“หืม ว่าไงครับ” หลังกระซิบข้างหู
ฟันขาวก็จัดการขบเบาๆแล้วชอนไชปลายลิ้นเสียจนชุ่ม จะขี้แกล้งเกินไปแล้ว
ทำอย่างนี้ก็เหมือนฆ่ากันทั้งเป็นเลย
“ใส่เข้ามาสิครับ... อื้ม...
ผมอยากได้พี่แล้ว...”
“อยากได้นี่เหรอ”
แกล้งดันท่อนแข็งให้ถูแนบยิ่งขึ้นไปอีก โอย จื่อเทาอยากจะร้องโอดโอย
ทั้งเนื้อตัวสั่นครั่นคร้ามอย่างไม่อาจอดกลั้น มือใหญ่ยิ่งบีบก้นเข้าแรงขึ้น
ทั้งขยำขยี้ และจบลงด้วยการตบลงไปเบาๆราวกับจะหยอกเย้า “พูดอีกทีสิ เด็กดี”
“อ่าห์... พี่แกล้งผมอะ...”
เสียงครางต่ำนั้นกลั้วไปกับเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ
ริมฝีปากของปาร์คชานยอลทั้งขบ ทั้งกัดเอ็นต้นคอสีแทน
ทั้งยังไล่ลงไปงับแรงๆที่ลาดไหล่ในขณะกระทุ้งแท่งลำร้อนนั้นที่ด้านนอกอย่างขบขัน คนอ่อนวัยกว่าได้แต่กัดกลีบปากแทนความรู้สึกทั้งหมด
ดวงตาฉ่ำเยิ้มรังแต่จะเบิกโพลงขึ้นทุกครั้งที่ความพุ่งพล่านในร่างกายทำงาน
“ก็ใช้ใครให้ทำตัวไม่น่ารักล่ะครับ?”
“ก็... ก็พี่ไม่สนใจผมเลยหลังกลับ -- อื้ม...
กลับจากแพรีส...”
“แล้วยังไงต่อ”
“อา... ก็ -- พี่เป็นของผมนะ”
จื่อเทาเค้นเสียง “ผมไม่ชอบให้พี่ไปยุ่งกับคนอื่น โดยเฉพาะเลขา ฯ คนนั้น
มันหาเรื่อง -- ฮื่อ... หาเรื่องไม่ให้ผมเจอพี่อะ แล้วยังจะ -- แฟนนักเขียนของพี่...”
จังหวะเสียดสีนั้นช้าลงจนแทบหยุดนิ่ง พลันเสียงทุ้มเรียบก็กระซิบสั่ง
“พูดถึงเขาดีๆหน่อย จื่อเทา”
“ดีแค่ไหนล่ะครับ พี่มีผมโอนลี่วันก็พอ
คนอื่นเลิกให้หมด”
หวงจื่อเทาไม่ทันรู้ตัวว่าได้ทำเอาคนข้างบนไม่สบอารมณ์เข้าแล้ว
ต่อให้เที่ยวสำเริงสำราญกับใครต่อใคร แต่เพียงคนเดียวที่ทุกคนไม่มีสิทธิ์ว่าร้ายคือคิมจุนมยอน
มันน่าตลกดีใช่ไหมล่ะ ผู้ชายที่ออกไปหาเศษหาเลยข้างนอกตลอด
แต่ดันยกคนที่บ้านขึ้นหึ้งเอาไว้
หึ คงอยู่บนหิ้งจริงๆ
จื่อเทาถึงได้มาอยู่บนเตียงแทนนี่ไง
เกลียด เกลียดแหวนสีเงินเกลี้ยงที่นิ้วนางข้างขวา
เกลียดทุกครั้งที่ชานยอลทำไม่พอใจเพียงแค่ใครพูดถึงนายนึกเขียนคนนั้นในแง่ดูแคลน
เกลียดเวลาที่ชานยอลไม่ยอมลงโทษโกรธเคืองจางอี้ชิงที่ออกตัวเป็นไม้กันหมาใส่เขา
เกลียดทุกครั้งที่รู้ตัวอีกทีก็ลืมความเง้างอนและหลงระเริงไปกับของขวัญชิ้นใหม่ ปาร์คชานยอลไม่มีสิทธิ์ทำเหมือนหวงจื่อเทาเป็นของเล่น
เพราะเขาเอาจริง!
ว่าแต่...
พี่เขาโกรธจริงเหรอ...
ทำไมถึงหยุดสีไปทั้งอย่างนี้ล่ะ
“คะ...
ควบผมต่อสิครับ...” คนข้างใต้วอนขอ ปากพาซวยพาไปไม่ถึงฝั่งฝันเสียแล้ว
จื่อเทาพยายามเอี้ยวตัวมองอีกคนหลังชานยอลผละตัวออก
เห็นเพียงเสี้ยวหน้านิ่งตึงที่จับจ้องกลับมาโดยไม่พูดอะไร ซวยแล้ว... ซวยจริงๆ
พี่ชานยอลโหมดนี้น่ะน่ากลัวเป็นบ้า มือนั้นขยับรูดรั้งแก่นกายแดงก่ำทั้งยังไม่ละสายตาจากเขา
เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายเอื้อก
“ฮะ
-- อ๊าส์...”
ไม่ทันขาดคำ
ท่อนลำแข็งก็ถูกจับสอดใส่เข้ามาอย่างที่จื่อเทาต้องการ เชือกที่มัดข้อมือถูกรั้งเข้าหาตัวอย่างแรง
จื่อเทาถูกทำให้แหงนขึ้นจนปวดแปลบที่ช่วงเอว แผ่นหลังปะทะติดแผ่นอกแกร่ง
ชานยอลขยับตัวสวนขึ้น
ส่งผ่านความรู้สึกจุกเสียดจนร่างกายต้องตอดรัดสิ่งแปลกปลอมนั้นให้คับแน่นไปทั้งล่าง
ร่างสูงขยับสะโพกกระแทกเข้าใส่ร่างตรงหน้าไม่ยั้ง
หวงจื่อเทาครางลั่น
ร้องซี้ดซ้าดจนก้องไปทั้งนอนขนาดสามสิบแปดตารางเมตรด้วยความรู้สึกถึงใจอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ทั้งขึ้นลง ขยับซ้ายขวา ควงไปทั่วทุกส่วนของโพรงถ้ำฉ่ำชื้น
ยิ่งเป็นในแนวตั้งแบบนี้ จุดเสียวใต้ต่อมลูกหมากของดาราหนุ่มก็ยิ่งต้องทำงานหนัก
ชานยอลมักจะออกแรงใส่ตรงนั้นย้ำๆ
ทิ้งช่วงให้เอ็นเนื้อเสียดลึกจนจื่อเทาแทบสำลักมันออกมาทางปาก
“อะ...
แรง -- แรงจัง”
ยิ่งเห็นว่าเขากำลังที่สุด
ที่สุด ที่สุด! มือใหญ่ก็จัดการเริ่มต้นบทลงโทษชิ้นใหญ่ด้วยการอ้อมมือซึ่งบีบขย้ำสะโพกมาข้างหน้า
จรดปลายนิ้วเข้ากับส่วนหัวที่ตั้งชูชันเพื่อรอการปลดปล่อย แต่แทนที่จะใช้มันแทนมือของเขาซึ่งถูกมัดไว้ข้างหลัง
ตรงกันข้ามที่ชานยอลกลับบีบส่วนปลายเอาไว้
ทั้งยังกระแทกกระทั้นเจ้าโลกใส่ก้นของเขาโดยที่ปิดช่องทางการปลดปล่อยแบบผู้ชายด้วยนิ้วโป้งให้หวงจื่อเทา
ไม่ยอมให้เขาถึง...
ไม่ยอมให้ปลดปล่อยออกมาง่ายๆ
ฆ่ากันให้ตายดีกว่าจะใช้วิธีใจร้ายอย่างนี้
“พี่ชานยอล!”
ยิ่งจื่อเทาอยากโก่งโค้งตัวลงในท่าลูกหมาแบบสบายๆ
มือซ้ายของชานยอลก็ยิ่งออกแรงรั้งเชือกไว้แน่นให้เขาแหงนตัวอยู่อย่างนี้ทั้งยิ่งสวนตัวแรงขึ้น
มือขวาออกแรงกดขยี้ปลายน้ำเยิ้มๆเอาไว้ไม่ยอมให้มันทะลักออกมา โอ จะตายแล้ว
เขาต้องตายแน่ๆ
“มะ...
ไม่ไหวแล้ว...” ดาราหนุ่มร้องครวญคราง นี่มันเกินความสุดยอดจนเหยียบเข้าความทรมานแล้ว แน่นอนว่าคนกระทำรู้
และเพราะรู้ ถึงเรียกสิ่งนี้ว่าบทลงโทษ
“นายรู้ว่าพี่ไม่ชอบ”
“ฮื้อ...
พี่ชานยอล...”
“แล้วทำทำไม
จื่อเทา”
เสียงทุ้มกระเส่าไปตามจังหวะของการขยับตัว
นั่นยิ่งทำให้คนฟังรู้ถึงความเซ็กซี่ ดิบเถื่อน
แล้วก็เกือบเชื่อแล้วว่าปาร์คชานยอลเป็นคนควบม้า
หาใช่เจ้าของบริษัทเบียร์รายใหญ่ของประเทศคนนั้น
“ผมขอโทษ...!”
“หืม?”
“ผมขอโทษ...
ได้โปรดเถอะครับ... ได้โปรด...”
แกล้งบดนิ้วลงกับส่วนอ่อนไหวนั้นให้มากขึ้นอีก
จื่อเทาหอบหายใจเจียนตาย ริมฝีปากสูดลมฟึดฟัดขาดช่วงทุกครั้งที่นักธุรกิจหนุ่มแกล้งกระตุ้นปลายประสาทแล้วก็หยุดมันไว้ตอนที่ความขุ่นคลักข้างในอยากฉีดพุ่งออกมา
มือซึ่งจับอยู่กับเชือกสีขาวยังออกแรงดึงให้ร่างดารากระแทกช่วงล่างตอบ
ท่อนขาสีแทนที่คุกเข่าอยู่บนผืนเตียงนั้นสั่นเทาราวกับจะหมดแรง
ทุกอย่างอยู่ภายใต้สายตาคนช่างสังเกตอย่างเขา
ชานยอลหวังให้คืนนี้เป็นคืนดัดนิสัยเด็กดื้อได้สำเร็จ
เสียงน้ำแตกดังถี่เมื่อชายหนุ่มดันตัวเข้าไปจนสุดทาง
ถอนออกครึ่งลำแล้วก็ย้ำเข้าไปใหม่ ยิ่งทำ
มันก็ยิ่งพองโตและเสียดทั่วทั้งผนังโพรงจนเจ็บเสียด
ปลายนิ้วโป้งหมุนคลึงอยู่ที่หัวฉ่ำนั้นช้าๆ
แกล้งกระเซ้าเย้าหยอกเพื่อกระตุ้นให้ร่างใต้อาณัติแสดงความพ่ายแพ้ออกมาอีก
“ผม
-- ผมจะไม่ดื้อแล้ว!”
“....”
“จะไม่บุกไปหาพี่โด
-- โดยไม่บอก”
เมื่อนั้นเริ่มขยับรูดรั้งให้อย่างอิสระ
เพียงแค่สองสามครั้งน้ำสีขาวขุ่นก็ทะลักออกมาจนเปรอะไปทั้งแก่นลำ
และถึงจะหมดแรงเพียงไหน
แต่หวงจื่อเทาก็ไม่มีสิทธิ์ได้ทิ้งตัวลงนอนเลื้อยอย่างที่ต้องการเมื่อเจ้าโลกทางด้านหลังยังกระแทกกระทั้นเข้ามาโดยไม่ผ่อนแรงลงจากเดิม
จากนั้นมันก็ช้าลง
หากแต่เนิบขึ้น ถอนจนเกือบหลุด และดันเข้าไปสุดอีกเพียงไม่กี่ครั้ง
ความอุ่นร้อนทั้งมวลก็แทนที่ความรู้สึกจากก้อนน้ำแข็งนั้นให้ลืมไปหมดสิ้น
“นายเป็นใคร”
ชานยอลกระซิบ ยังปล่อยให้สองร่างเชื่อมกันด้วยแรงขยับเชื่องช้า แต่ไม่ยอมหยุด
“หะ...
หวงจื่อเทา” เสียงตอบติดขัด “ของพี่”
“แล้วพี่เป็นใคร”
ปากนั้นงับเข้าที่หู ไล่กัดมาจนถึงหัวไหล่
แล้วก็ฝังเขี้ยวลงไปแรงจนเกิดรอยฟันเพื่อเร่งคำตอบ เขาเป็นนักธุรกิจ ชอบคนตื่นตัว
คิดไวตอบไว ถ้าช้าเกินไปก็ต้องกระตุ้น “พี่เป็นใคร”
“อะ...!” ก่อนจะได้เลือด
จื่อเทาคิดว่าเขาควรหาคำตอบฉลาดๆให้ได้เสียที “เป็นเจ้าของผม”
นี่คงเป็นคำตอบที่ถูกต้อง
คนถามถึงได้ถอนกายออกแล้วผลักร่างสีน้ำผึ้งให้คว่ำลงกับเตียงทั้งคราบเหนอะหนะที่ช่วงหน้าท้อง
ดวงตาคมปลาบฉายแววพึงใจ และถึงคืนนี้จะเหนื่อยไปสักหน่อย แต่อย่างน้อยพรีเซนเตอร์ของเนอร์วานาคนนี้ก็คงว่าง่ายไปอีกพักใหญ่ๆ
ปาร์คชานยอลไม่ใช่ของๆใคร แต่ทุกคนต่างหากที่อยู่ใต้อาณัติผู้ชายคนนี้
จื่อเทารู้ซึ้งถึงทรวง
___________________________________________________________________
อ่านต่อและคอมเมนท์ได้ที่ http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1254933&chapter=3
