“เคยดูเรื่อง
Revolutionary
Road หรือเปล่า?”
เขาถาม
แล้วหัวทุยๆของอีกฝ่ายก็ผงกเป็นคำตอบ
ชานยอลไม่ได้จับให้เซฮุนหันมาเหมือนเคท
วินสเล็ต
เขาแค่ใช้มือซ้ายลูบวนตามสันสะโพกเชิงกรานในขณะที่มือขวาเลื่อนสูงขึ้นจากหน้าขา
อ้อไม่... มันได้หยุดอยู่ตรงนั้น เร็วเกินไปถ้าอยากจะเห็นเด็กคนนี้คลั่งเจียนตาย
ดันตัวเองเข้าจนแผ่นอกแนบกับสะบักหลัง
ขายาวข้างหนึ่งแทรกเข้าที่กลางช่วงตัวเพื่อบดเบียดตัวเองอย่างจงใจ
ทุกครั้งที่เขากดจูบบนลำคอขาว ส่วนกลางลำตัวซึ่งนูนออกมาก็คล้ายจะอยากจูบหนั่นเนื้อของร่างโปร่งเข้าไปด้วย
มันเสียดกันไปมาจนเซฮุนต้องกัดริมฝีปากเอาไว้ เด็กหนุ่มแคร์พี่ชายของเขา
ในขณะที่ไม่รู้ว่าชานยอลคิดอย่างไร
กางเกงผ้าบางๆดึงออกไม่ยากหลังจากดึงปลายเชือกที่ผูกเป็นโบว์ห้อยๆทางด้านหน้าออกแล้ว
คนด้านหน้าโค้งตัวลงกับเคาน์เตอร์ครัวโดยอัตโนมัติ มันง่ายและเร็ว
ค่อนข้างเป็นวิธีที่เข้าท่าหากว่าไม่ชอบการสุ่มเสี่ยงนัก
ตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงสามสิบห้า
ยี่สิบห้านาทีที่เหลือนั้นเหลือเฟือทีเดียวสำหรับการปลดปล่อยความต้องการในเช้าวันจันทร์
เซฮุนรู้ว่าเขาต้องพึ่งตัวเองหลังจากชานยอลปลดกางเกงออก
สายตาก็กวาดหาผ้าขี้ริ้วพร้อมทิ้งสักผืน
มันดูน่าสงสัยน้อยกว่าการที่จุนมยอนจะเปิดถังขยะออกมาและเห็นกระดาษทิชชู่เป็นกอบเป็นกำ
“อื้ม...”
เขาครางเสียงต่ำเมื่อพี่เขยชำแรกนิ้วเข้ามาถึงสองในคราเดียว
มันหมุนวนคล้ายกับจะวาดเป็นเลขแปด
แล้วก็กระตุ้นสั่งตรงจุดอ่อนไหวให้ร่างทั้งร่างสะดุ้งโหยง แน่นอนมันดี...
ดีมากๆอย่างที่เด็กหนุ่มจวนเจียนจะคลั่งตายทุกทีที่ชานยอลกระตุ้นเขาด้วยตรงนั้น
เรียวขาฉีกออกอีกหน่อย
เซฮุนรีบแล้ว
ในตอนนี้เขาลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าตัวเองไม่ได้มีฐานะเป็นคนรักอย่างถูกต้อง
มันตื่นเต้น เร้าใจ ชานยอลทำให้เขาคิดแบบนี้เสมอ
เซฮุนแทบจะลืมไปด้วยซ้ำว่าว่าโลกใบนี้คืออะไร กรอบสายตาเขามีแค่ปาร์คชานยอล
แม้แต่น้ำกาแฟในแก้วกระเบื้องเคลือบขลิบทองนี่ก็ยังหมุนวนเป็นหน้าชานยอลอีก
“เซฮุน...”
เสียงนั้นเอ่ยเรียกที่ข้างหู
คล้ายจะหยอกเย้าให้เขาเลิกวางตัวอยู่บนความถูกต้องและร่ำเรียกอย่างหน้าไม่อายได้เสียที
โอเซฮุนรักพี่ชายซึ่งหลับสนิทอยู่ในห้องเหลือเกิน
แต่เขารักผู้ชายคนนี้มากกว่า
พี่เขยของเขาทำสำเร็จทุกทีนั่นแหละ
แม้ริมฝีปากจะถูกกัดเม้มไม่ให้ส่งเสียงดังนัก แต่เซฮุนก็โน้มตัวลงเพื่อส่งบั้นท้ายเข้าหานิ้วจนลึกให้สาแก่ใจ
มันไม่ถึงตรงนั้น แต่ก็เป็นสัญญาณบอกอีกฝ่ายว่าเสียเวลากับการเบิกทางมากเกินไปแล้ว
“พี่ชานยอล...”
เสียงของเซฮุนแหบพร่าและเบาหวิว เมื่อได้รับการตอบรับ
ชานยอลก็หัวเราะอย่างพึงใจเป็นที่สุด
กดจูบหนักหน่วงลงตามลาดไหล่และกัดแรงจนเป็นรอยฟัน
ปลายสัมผัสนั้นยังผะผ่านสะโพกของน้องชายคนรักไปมาคล้ายไม่จงใจ
เซฮุนเกร็งตัวด้วยความวาบหวาม แสร้งหอบหายใจหนักให้เขารีบพาไปสู่สวรรค์ไวๆ
ปาร์คชานยอลไม่เคยสงสารทุกคนที่ได้ร่วมรัก
ชายหนุ่มมีความสุขเสมอถ้าทุกความทรมานเกิดขึ้นจากเขา
ผู้ชายทุกคนมีความสุขกับการเป็นเจ้าของร่างกาย
แต่เขามีความสุขยิ่งกว่าถ้าได้เป็นเจ้าของโลกทั้งใบ กดขี่คู่นอนจนอยู่ใต้อาณัติ
คลานมาหาเขาเพียงเพื่อวอนขอครั้งที่สอง สาม และตลอดไป
“ต้องการอะไร...?”
เขาถามที่ข้างใบหูแดงเรื่อ ชัดเจนว่าต้องการคำตอบยิ่งกว่าสิ่งใด
มันเป็นข้อแลกเปลี่ยนเล็กๆน้อยๆ
เซฮุนใช้เวลาชั่งใจน้อยกว่าปกติ
“พี่...”
“หืม?”
“ผมต้องการพี่...
ชานยอล... ได้โปรด...”
แค่นั้นเอง...
ชานยอลเพียงอยากแสดงให้เห็นว่าทั้งคู่ควรให้คำตอบกันและกัน
ใบหน้าหล่อเหลาฉาบยิ้มกระหยิ่มแล้วใช้อีกมือเลื่อนขึ้นกดหลังคออีกฝ่ายเอาไว้
ส่วนอีกมือที่เพิ่งชักกลับจากสัมผัสชื้นๆข้างในก็บีบเข้าที่หนั่นเนื้อสะโพก จ่อปลายเจ้าโลกคาไว้ยังสิ่งที่เซฮุนเสนอมาให้
“เซฮุน...”
เขาเรียกอีก “ระหว่างหัวใจของนายกับตรงนี้ อะไรที่เต้นแรงกว่ากัน?”
ดวงหน้าขาวแดงก่ำหลังได้ยินพี่เขยเอื้อนเอ่ยวาจาทะลึ่ง
ชานยอลชอบหยอกเย้าด้วยประโยคคำถามเสมอ
แทนที่มันจะทำให้รู้สึกรำคาญเหมือนเวลาดูเจ้าหนูจำไม ผู้ชายคนนี้กลับกลายเป็นสิ่งที่ตรงกันข้าม
บางครั้งก็ใจร้ายและใช้อำนาจความรู้สึกกลั่นแกล้งกันอย่างร้ายกาจ
แต่บางทีแค่เขาทำหลุบตาหนีอย่างขลาดอาย
ชานยอลก็ดูพอใจจนอยากให้รางวัลเป็นทุกอย่างบนโลกเสียอย่างนั้น “อา...!”
เรียวปากบางอ้าออกโกยอากาศเข้าปอดแทนที่จะกรีดร้องออกมา
ความรู้สึกจุกเสียดค่อยๆเล่นงานช่วงล่างอย่างช้าๆ แต่เมื่ออีกฝ่ายเริ่มขยับ
ร่างกายของเซฮุนก็คลายตัวออกจนเหลือแค่ความรู้สึกดีเกินหยั่งถึง
“อะ...”
ลึกเข้ามาหกนิ้วจากมวลอากาศภายนอก
เด็กหนุ่มรู้สึกได้ว่าร่างกายของเขากำลังร่ำเรียกพี่เขยอย่างไม่รู้จักพอ
จุดหมายของความต้องการเซฮุนเป็นสีดำมืด บางทีชานยอลอาจจะเหมือนกับหลุมดำ
ปั่นป่วนเหมือนทอร์นาโดแนวขวาง แล้วก็บีบอัดจนแหลกอยู่ภายใต้วงแขนแกร่งที่โอบรอบ
เสียงเสียดกระแทกคล้ายสายน้ำดังถี่ขึ้น
มันพาเอาจิตใจให้ลอยคว้างเหมือนอยู่บนสวรรค์ เงาไหวๆของศีรษะใครอีกคนสะท้อนภาพบนพื้นผิวหินอ่อนเหนือเงาของเขา
ปาร์คชานยอลแค่เชิดหน้าขึ้น แล้วก็ดันร่างใต้อาณัติให้โก่งโค้งเพื่อถนัดถนี่ยิ่งกว่าเดิม
เซฮุนใช้แขนหนึ่งยันร่างไว้กับโต๊ะในขณะที่อีกมือก็ต้องช่วยตัวเองไปด้วย
สิ่งที่ดีที่สุดอย่างหนึ่งของความรักก็คือการเสร็จพร้อมกัน มองหน้า และหัวเราะเพื่อพูดคุยว่าเซ็กส์เมื่อครู่วิเศษแค่ไหน
ในครึ่งปีที่ผ่านมาเขามีโอกาสทำมันแค่สามหรือสี่ครั้ง นอกเหนือจากนั้นคือการรีบใส่เสื้อผ้าและส่งพี่เขยที่หน้าประตูห้องนอน
“วันนี้พี่ชอบนาย”
คนอายุมากกว่าเอ่ยชม ส่วนล่างก็กระแทกกระทั้นเสียจนเด็กหนุ่มครางเครือ “ชอบเสียจนอยากจะโดดงานให้รู้แล้วรู้รอด”
มันเป็นแบบนี้เสมอ
คำเยินยอออกมาจากปากง่ายดายถ้าเป็นในตอนที่ผู้ชายคนนี้มีความสุข
เซฮุนชั่งใจระหว่างคำว่ารู้และไม่รู้
ทางหนึ่งชานยอลก็แค่เร้าให้เขาทำอะไรที่น่าประทับใจมากขึ้น
แต่อีกทางนั้นเซฮุนสำคัญตัวว่าได้เป็นหนึ่งในความหลงใหลขึ้นมาจริงๆ
“อา...”
เด็กหนุ่มลังเล
เขากำลังจะถึงสวรรค์อยู่รอมร่อแต่กลับต้องลังเลเพียงเพราะนี่ไม่ใช่บริเวณส่วนตัวอย่างในห้องนอน
มันน่าอายถ้าต้องเอาผ้าขี้ริ้วมาเช็ดเอาคราบขาวๆออกให้เกลี้ยงก่อนที่พี่ชายจะตื่น
แต่พอจอมบงการเสียดกายเข้ามาในตัวของเขาจนอดกลั้นความเสียวซ่านไว้ไม่ได้
เซฮุนก็ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่มันควรจะเป็น
“ถึงแล้วเหรอ?”
ชานยอลถามอีก
แต่ก็จงใจหยุดทุกอย่างให้ช้าลงแล้วกระแทกเข้ามาจนสุดโคน เซฮุนไม่อยากตื่นอีกรอบ
ถึงลึกๆแล้วเขาจะหวังให้ชานยอลโดดงานอย่างที่พูดจริงๆก็เถอะ
“อะ...”
จากเสียงหายใจที่กระชั้นถี่กลับกลายเป็นเนิบนาบเหมือนจะหยุด
ถอยออกแล้วดันเข้ามาอีกครั้งอย่างเช่นก่อนหน้า พอเห็นว่าเขาหมดแรงแล้วจริงๆ
ร่างสูงก็เสือกกายให้เร็วและแรงขึ้นเพื่อจะจบกิจกรรมเช้านี้ให้ได้ในเวลาอันใกล้
ลมหายใจแหบพร่าผ่อนออกหลังจากทำให้ข้างในตัวเด็กหนุ่มอัดแน่นไปด้วยของเหลวอุ่นๆที่ไหลลงเป็นทางตามหว่างขาหลังจากเขาถอนกายออก
เซฮุนฟุบหน้าลงกับพื้นหินอ่อนเย็นเยียบ เขาไม่คิดว่าลีโอนาร์โดใน Revolutionary
Road จะเก่งไปกว่าปาร์คชานยอล
------------------------------------------------------------------
กลับไปอ่านต่อและคอมเมนท์ที่นี่ค่ะ
http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1254933&chapter=1
