คางมนถูกบีบเบา
ๆ เพื่อให้เผยอรับเรียวลิ้นจากคนที่โน้มตัวลงมา ชานยอลค่อย ๆ
ไล่ระเรียวลิ้นไปตามลำคอ กดจูบซ้ำ ๆ จนเป็นรอยสีกุหลาบโดยไม่คิดระวัง
ไม่มีความร้อนแรง
ไม่มีความอ่อนโยน ไม่มีการปลอบประโลมและโหยหาซึ่งกันและกันเหมือนกับทุกครั้ง....
ร่างของแบคฮยอนถูกจับพลิกคว่ำ
กางเกงสีเข้มถูกปลดแล้วดึงรูดลงมากองที่เข่า
ก่อนร่างสูงจะแทรกตัวเข้าไปตามที่ถูกท้าทาย
“อึก....”
ชานยอลขยับกายเข้าออกเร้าอารมณ์ทั้งของตัวเองและร่างข้างใต้ให้พุ่งสูงขึ้น
มันทั้งเร็วและแรงจนแบคฮยอนรู้สึกเหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ
หยาดน้ำตาใสรื้นผ่าวตรงขอบตา ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคงเงียบ
และถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะฟุบหน้าหนีแล้วร้องไห้ออกมาให้รู้แล้วรู้รอด
ร่างของชานยอลหยุดนิ่งลงหลังการกระตุกครั้งสุดท้าย
เสียงหอบหายใจปนเปไปกับเสียงเครื่องปรับอากาศ มันทั้งฟังดูน่าอึดอัด ยาวนาน
ชานยอลไม่ได้ถอนกายออกไป เขายังคงอยู่อย่างนั้น...
อยู่เพื่อเค้นเสียงแหบพร่าให้ออกมาเป็นประโยคจบความสัมพันธ์นี้ลง
“ผมรักคุณ”
ดวง
ตาเรียวรีเบิกโพลง ก่อนจะพร่ามัวไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกเป็นสาย
แบคฮยอนซุกหน้าลงกับโซฟาโดยที่ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองสีหน้าของอีกคนว่า
รู้สึกเช่นไร
มาบอกอะไรตอนนี้...
ทั้งที่ร่างกายยังคงเชื่อมต่อกันอย่างโหยหา
แต่น้ำตาที่ต่างไหลออกมาจากดวงตาสองคู่นั้นกลับรบเร้าให้รีบยุติทุกอย่าง อย่าใช้เวลามากไปกว่านี้
มันนานมากพอแล้วกับความสุขชั่วครู่ชั่วยาม
