สิ้นเสียงทุ้มนุ่ม
คนตัวเล็กก็ต้องเผยอปากรับจูบคนบนร่างอีกครั้ง
จนถึงวินาทีนี้แบคฮยอนก็ยังคิดว่าตนเองเป็นคนลามก เมื่อรู้สึกว่าจูบของผู้ชายคนนี้เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ช่วยเติมเต็มความรู้สึกที่เคยขาดหายไป
และเขาต้องการมันมากขึ้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
แม้ว่าจะประหม่ากับเหตุการณ์ซ้ำสองเหมือนกับคราวนั้น
แต่ก็พยายามตั้งสติและผ่อนคลายความกังวลในหัวออกไป และเขาคิดว่าชานยอลเองก็คงเช่นกัน
ในเมื่อเราคิดถึงกันขนาดนี้ แบคฮยอนไม่อยากให้เรื่องต่าง ๆ
เข้ามาปั่นป่วนความรู้สึกของเราทั้งคู่อีก
แม้ว่าจะขลาดอายกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่
แต่วูบหนึ่งร่างเล็กก็มีความคิดว่าอยากเห็นสีหน้าอีกฝ่ายในเวลานี้
ถึงมันต้องแลกกับความเขินจนอาจทำให้กลายเป็นใบ้ขึ้นมาหลังจากที่เขาได้สบตากับชานยอล
คนตัวสูงผละริมฝีปากออกเพียงแค่เล็กน้อย ก่อนจะกดจูบลงบนปากบางซ้ำ ๆ
ราวกับว่าสัมผัสที่มอบให้มันยังไม่เพียงพอ สำหรับระยะเวลาสี่เดือนที่เขาสูญเสียไปอย่างไร้ค่า
มันสร้างบาดแผลลึกให้กับเราทั้งคู่จนไม่คาดฝันเลยว่าจะมีโอกาสได้รับวันแบบนี้อีกครั้ง
ชานยอลผ่อนลมหายใจอุ่นร้อนรดลงบนต้นคอคนใต้ร่าง
เขาไม่เคยคิดว่าต้องการแบคฮยอนมากถึงขนาดนี้มาก่อน ไม่เคยคิดว่าเสื้อยืดแขนยาวที่เคยสวมใส่เป็นประจำมันจะใหญ่ได้ขนาดนี้
จนกระทั่งมันได้มาอยู่บนร่างของคนตัวเล็ก มือใหญ่ค่อย ๆ เลิกมันขึ้นไปทีละนิดแล้วให้ริมฝีปากกดจูบลงบนหน้าท้องแบนราบ
มันเผลอแขม่วลงทันทีที่ถูกสัมผัส แบคฮยอนเองก็คงประหม่าไม่แพ้กัน
แต่ถ้าให้หยุดตอนนี้เพื่อแสดงความเป็นสุภาพบุรุษแล้วบอกว่าจะรอวันที่พร้อม
ถ้าอย่างนั้น ปาร์คชานยอลขอยอมเป็นคนชั่วเสียดีกว่า
“อะ... อืม”
แบคฮยอนอาจขลาดเขินถึงได้รีบยกมือขึ้นปิดปากตนเอง
แต่หารู้ไม่ว่าเสียงนั้นทำให้เขามีความต้องการมากขึ้นกว่าเดิม เด็กหนุ่มตัวสูงค่อย
ๆ ร่นกางเกงวอร์มขายาวกับชั้นในของคนใต้ร่างลงอย่างใจเย็น
เขาอยากให้ทุกอย่างมันค่อยเป็นค่อยไป มากกว่าจะให้มีความทรงจำแย่ๆเกิดขึ้นเมื่อนี่คือครั้งแรกของเรา
สิ่งที่มองเห็นในตอนนี้มีเพียงแค่เงาดำที่กำลังขยับอยู่บนร่าง
ชานยอลถอดเสื้อตัวเองออกแล้วโยนมันทิ้งลงข้างเตียง
แบคฮยอนไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขากำลังใจเต้นแรงเพียงเพราะเหตุผลนี้ ร่างเล็กหลับตาลงอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายโน้มตัวลงมาจูบ
หากแต่มือใหญ่ที่เคยรั้งเขาลงไปนั่งบนตักเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนกำลังลูบไปตามหน้าขา
แบคฮยอนรู้ว่ามนุษย์เราต้องพบการเรียนรู้ในทุกวัน แม้แต่ในตอนที่เขากำลังนิ่วหน้าเจ็บปวดเมื่อเรียวนิ้วยาวชำแรกเข้ามา
สำหรับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเป็นครั้งแรก
แน่นอนว่าแบคฮยอนไม่สามารถหลีกหนีความเจ็บปวดได้
“แบคฮยอน”
สิ้นเสียงนั้น เรียวนิ้วที่เคยพยายามขยับเข้าออกก็ชะงักลง
ร่างเล็กลืมตาขึ้นมองเงาดำในความมืด ก่อนจะรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายจับมือเขาขึ้นมาวางลงบนไหล่กว้างและปล่อยให้ความเงียบทำงานอยู่ชั่วอึดใจ “ส่งความเจ็บมาไว้ที่ฉันนะ”
“...”
“ฉันไม่รู้ว่าต้องทำยังไง
แบคฮยอนถึงจะเจ็บน้อยที่สุด” ชานยอลเลียริมฝีปาก
มีเพียงแค่แสงดวงจันทร์ที่ลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างเท่านั้นที่ทำให้เขาพอจะมองเห็นหน้าแบคฮยอนได้บ้าง
“แต่ฉันคงหยุดไม่ได้แล้ว”
ลาดไหล่ของชานยอลเย็นยะเยือก
ต่างจากเขาที่ยังสวมเสื้อเอาไว้อยู่ แบคฮยอนเม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นตรง ก่อนจะค่อย
ๆ รั้งต้นคอแกร่งลงมาสวมกอดเพื่อมอบความอบอุ่นให้คนตัวสูง
“ไม่เป็นไร”
“...”
“ถ้าเป็นชานยอล...
ฉันไม่เป็นไรจริง ๆ”
ร่างเล็กหลับตาลงแล้วซุกหน้าลงกับไหล่กว้าง
เชื่อว่าคงไม่ได้มีแค่เขาเพียงคนเดียวที่กลัวความเจ็บปวด
แต่ถ้าเจ็บแล้วแลกมากับความสุขที่เกิดขึ้นเพราะความรัก แบคฮยอนก็ยินดี
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแน่นเมื่ออีกฝ่ายแทรกส่วนกลางลำตัวเข้ามาแทนเรียวนิ้วที่เคยช่วยเบิกทาง
ร่างเล็กไม่ได้ส่งเสียงร้องกับความเจ็บปวดที่ได้รับ
สิ่งที่เขาทำได้ในตอนนี้คือจิกเล็บลงบนแผ่นหลังกว้างแล้วอ้าปากหอบหายใจกับจังหวะที่ถูกชักนำโดยอีกฝ่าย
“อะ... อา” เสียงครางต่ำในลำคอของชานยอลชวนให้หน้าแดง แบคฮยอนแทบสติแตกเมื่ออีกฝ่ายพาเขาก้าวข้ามผ่านความเจ็บปวดจนแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกประหลาดได้อย่างไม่น่าเชื่อ
เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ยังรู้สึกเหมือนร่างจะแหลกเป็นเสี่ยง
ๆ อยู่เลย แต่ตอนนี้แบคฮยอนกำลังจะขาดใจเพียงเพราะอีกฝ่ายส่งกายเข้ามาอย่างหนักหน่วงจนร่างของเขาไถลไปกับผืนเตียง
จำไม่ได้แล้วว่าระหว่างที่เราแสดงความคิดถึงกันผ่านทางร่างกายนั้น ชานยอลเรียกชื่อเขาไปแล้วกี่หน
เสียงที่กระซิบข้างหูแหบพร่าและขาดห้วงไปบางครั้ง ยิ่งตอนที่คนตัวสูงกระหวัดลิ้นเลียยอดอกจนต้องเผลอแอ่นอกรับทั้งที่ส่วนล่างยังคงกระทั้นเข้ามาอย่างต่อเนื่องนั่นอีก
แบคฮยอนรู้สึกเหมือนจะขาดใจตาย หิมะที่สร้างความหนาวเหน็บอยู่ข้างนอกไม่ได้ช่วยดับความร้อนในกายของเขาได้เลย
“อะ... อา...
ชานยอล... อา”
แบคฮยอนครางออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
กับท่วงท่าที่ทำให้ส่วนนั้นของชานยอลเข้ามาได้ล้ำลึกยิ่งขึ้นเมื่อเขาถูกจับให้พลิกตัวหันหลังคุกเข่า
เสียงเนื้อกระทบกันหยาบโลนจนรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วทั้งหน้า
แต่มันก็รู้สึกดีจนเด็กแก่เรียนอย่างเขายอมกลายเป็นคนลามก
ร่างเล็กซบหน้าลงกับหมอนพลางเผยอปากหอบหายใจ
เสื้อที่เคยสวมใส่ถูกถลกขึ้นมากองอยู่ที่ช่วงอก
ก่อนจะรู้สึกได้ถึงสัมผัสจากริมฝีปากที่กดจูบลงบนแผ่นหลัง
มันอ่อนโยนขัดกับส่วนล่างที่ยังขยับกายเข้าออกอย่างหนักหน่วง เขาไม่ไหวแล้ว...
ความรู้สึกแบบนี้ --
“ที่ทำไป... ฉันไม่ขอโทษหรอกนะ”
ชานยอลกระซิบอย่างนั้นที่ข้างหูในตอนที่ร่างของเราค่อยๆผ่อนหยุดลงพร้อมกัน
แบคฮยอนยังรู้สึกเหมือนจะขาดใจเช่นเมื่อไม่กี่นาทีก่อน
หลังจากนี้เราจะมองกันด้วยสายตาแบบไหน พูดคุยด้วยความรู้สึกอย่างไร ยิ่งตอนที่ต้องออกจากอ้อมกอดนี้ในตอนเช้าและแยกจากกันอีกครั้ง
ทำตัวเป็นปกติเหมือนเรื่องคืนนี้ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ
ต่างคนต่างต้องกลับไปใช้ชีวิตที่มีระยะห่างหลายร้อยกิโลเมตร
แบคฮยอนคิดไม่ออกเลย ว่าเราจะเป็นอย่างไร
------------------------------------------------------------------
กลับไปอ่านต่อได้ที่ http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1007525&chapter=31
